Lang geleden in de jaren ’80 maakten wij een theatervoorstelling waarin we gedichten van Pessoa op muziek hadden gezet. Bovenstaande vers werd een van mijn lievelingsliederen.

Niet omdat ik het altijd kon of deed. Wel om mezelf en anderen te herinneren dat we groots mogen leven, ook in kleine dingen. Daarom kan ik zo blij worden als mensen het podium willen nemen, stem willen geven, ergens voor gaan staan en zichzelf verrassen.

Dat was zo in al de jaren van mijn theaterdocentschap, maar ook nu in training en coaching van mensen in ontwikkelingsprocessen. In (persoonlijk) leiderschap, in teamontwikkeling, creativiteits- en innovatietrajecten.

De wereld verandert snel. Vaak werken de oude scripts niet meer. Flexibiliteit, je afstemmen, creatieve oplossingen bedenken, met nieuwe ogen naar de dingen kijken, zijn zaken die van ons allen gevraagd worden. Daarom moedig ik bij mensen hun improvisatievermogen aan.

Maar wendbaarheid en aanpassingsvermogen leiden nergens toe als bezieling ontbreekt. Ik vind het dan ook een voorrecht dat ik mensen mag ondersteunen in hun tocht ‘naar de heilige bergen’. Daar waar ze hun vizier op richten en hun kompas op ijken. De tocht naar hun eigen top, daar waar ze het beste van zichzelf kunnen geven. Bij Dagheraet kan ik alles wat ik in mijn leven geleerd heb combineren: droom en daad, verstilling en energie, koor en held, monoloog en dialoog.

Ik hou van mijn vrouw, mijn zonen en schoondochters, mijn vrienden en mijn werk en ik leg alles aan de kant -als het kan- voor een wandeling of fietstocht met mijn kleinkinderen.

Henk Hofman
henk.hofman@dagheraet.com

Wees om groot te zijn, geheel
Maak niets dat jouw is
Groter of tot niets
Wees al in alles
Leg zoveel je bent
In ’t minste dat je doet
Fernando Pessoa